Voortaan gaat Een Kreun tussen Quark en Cluster op de eerste woensdagavond van de oneven maanden door, tenzij andere aangekondigd. De eerste editie die deze regel volgt ging door op 3 augustus 2016. Ondertussen aflevering 22 van de opvolger van het teloor gegane radioprogramma...
We waren met z'n vieren (Peter, Frank, Jacky en Joost) en maakten er een gezellige muziekavond van. Hierna zoals altijd een overzicht van het beluisterde met wat extra bijeengesprokkelde informatie en opinies.
Terwijl de genodigden zich aanmeldden en de nestelden speelde een mooie verzamelaar van Numina, een dubbel CD met als titel Symbiotic Spaces. Deze dubbelaar bevat unreleased tracks en rareties uit de periode 200-2007 en wordt warm aanbevolen voor iedereen die van dromerige spaced out ambient houdt waarbij zowel licht als duisternis welkom zijn... en tribale invloeden onder de vorm van etnische percussie nooit ver weg zijn. Met andere woorden: familie van de Steve Roach stal. Ter illustratie hierbij een review van Bert Strolenberg.
In my opinion, Numina (aka Jesse Sola) has always been a rather extraordinary ambient musician composing delicately crafted ambient space music. The beautifully designed "Symbiotic Spaces" is a double-cd containing rare and unreleased tracks from 2000 till 2007, featuring music of which I’m more than happy it’s now available.Listening to this album puts you in another state of mind as it takes you "out there", transforming rather melancholic feelings (as e.g. heard on "December Sky") into carefully sculptured textures, sometimes accompanied by well chosen rhythms. "Aleph Zero" is more rhythm-oriented track with swirling, hypnotizing soundscapes while "Dronecoil" drifts into quiet, deeper sonic landscapes before ending up in the surrealistic soundscape world of "Cells" with its cyclic rhythm structure. The second disc offers another 70 minutes of fine tracks which fit the same description, but sometimes moving into a bit more darker, denser landscapes.In all, Jesse’s ambient excursions on "Symbiotic Spaces" are deep, highly cinematic outings which also work very well through headphones. Definitely value for money & by all means highly recommended to any ambient fan!
Deze dubbelaar is ook volledig op bandcamp terug te vinden en te beluisteren met als toemaatje 20 tracks extra, wat het totaal op 40 tracks brengt... https://numina.bandcamp.com/album/symbiotic-spaces-v20-40-track-expanded-edition
Synaesthasia was een van de vele projecten van Bill Lieb en Rhys Fulber, ook bekend van bv. Fontline Assembly en Delerium. Het album Ephemeral is hun derde en verscheen in 1997 op het Amerikaanse Hypnotic label. Synaesthasia verkent duistere tribale ambient klanktapijten, die perfect zouden passen bij een National Geographic documentaire over een ongerept regenwoud of en of andere toendra. Een perfecte soundtrack bij een niet bestaande film. Traag evoluerende evocatieve composities. Voor Jacky een herontdekking... echt de moeite van het beluisteren waard...
Review door Jim Brenholts
Synaesthasia is one of many pseudonyms for Bill Lieb and Rhys Fulber. Ephemeral is another one of their dark and demonic soundscapes. This adventure is an exotic journey into an organic disaster. Lieb and Fulber, always adept at creating satanic atmospheres, have added symphonic textures and gray nature samples to these atmospheres to give them a little extra kick. Ethnic rhythms add more mystery to the proceedings. Lieb and Fulber are taking no prisoners on this trek. This is strictly survival of the fittest. This CD will appeal to fans of Future Sound of London, Radio Massacre International, Kubusschnitt, and Global Communication.
Volledig te beluisteren op bv. Spotify: https://play.spotify.com/user/bitigz/playlist/2AZLPDjnQ9yLSNiDVSrOh5
Wikipedia link: https://en.wikipedia.org/wiki/Syn%C3%A6sthesia_(Canadian_band)
- Cooler is András Jakab. Met de CDr Details for Gloomy People, verschenen in 2007 op het U-cover CDr label in de limited edition van 155 exemplaren, heeft hij een schitterend underground IDM album nagelaten voor het nageslacht. Het doet aan AFX denken maar heeft een geheel eigen twist. Echt wel heel erg goed. Opde U-cover website lezen we het volgende:
András Jakab aka Cooler finally release his second album on U-cover CDr. This young Hungarian artist still makes beautiful and strong IDM electronica. He worked for two years to complete this emotional 'Details for Gloomy People' album. Overall this release is very well balanced and create on a very personal level. Cooler proves that he deserves a place in todays european electronic scene. On top of this release Ontayso made an epic remix of Blue-eyed Harp that goes over 11 minutes.
Discogs link: https://www.discogs.com/Cooler-Details-For-Gloomy-People/release/972377
U-cover link met fragmenten: http://www.u-cover.com/u-cover/m.php?data=releasepage&ID=136
Ook van Hongarije is Soutien Gorge, waarvan we de EP Persze Remixes beluisterden. Deze maxi verscheen op het Hongaarse Bitlab Records in 2005 en zou evengoed op bv. Warp verschenen kunnen zijn. Familie van Boards of Canada en Autechre.
Soundcloud link van het Bitlab Records label met een aantal te beluisteren tracks: https://soundcloud.com/bitlab_records/tracks
Het hoge noorden mag niet ontbreken in een editie van KQC. Jacky had een CD van Valgeir Sigurðsson mee dat als titel Ekvílibríum meegekregen had. Uit IJsland afkomstig, daterend uit 2005, bevat Ekvílibríum stuk voor stuk pareltjes met een fragiliteit die zo typerend is voor muziek uit het hoge noorden. Betoverend mooie muziek!
Een review door François Couture:
Icelandic producer Valgeir Sigurðsson is best known for his work for other artists (Björk and Bonnie "Prince" Billy, mostly), so it actually comes as no surprise that his solo debut...comes as a surprise. It is a "producer's record," in that Sigurðsson called in favors across the board (although, no, Björk is not part of the adventure), lining up a revolving cast of musicians and three singers: Billy, Faun Fables' Dawn McCarthy, and Machine Translations' J. Walker. However, despite all the diversity among constituent parts, the whole remains surprisingly -- that word again -- consistent. In fact, listening to Ekvilibrium helps you pinpoint and sum up what Sigurðsson brings to other people's records. This debut features quiet electro-acoustic folk pieces made of delicate electronic textures, lushly scored acoustic instruments (lots of strings, subdued piano courtesy of Nico Muhly, occasional brass instruments), and a dreamy feel. In other words: simple compositions developing through complex arrangements. Ekvilibrium contains ten tracks, including four songs and six instrumentals. The album begins with one of KTU's Samuli Kosminen's rough-edged beats ("A Symmetry"), followed by the first song, "Evolution of Waters," the first of two tracks penned by Sigurðsson and Will Oldham. The first half of the album follows a general curve toward the orchestral peak of "Winter Sleep," featuring a ten-piece ensemble and a gripping vocal delivery from Dawn McCarthy. After that, things boil down toward "Kin," Billy's second song. If the songs are more immediately grasped, the instrumentals also provide their fair share of highlights. Highly recommended to fans of post-rock and modern folk.
Spotify link: https://play.spotify.com/album/0UHPhAOTUmqKXRM5Mif0fl
Bankcamp link: http://valgeir.net/album/ekv-libr-um
Een review van Westergaard
It's not often that you hear something that actually sounds new and different, but Robert Lowe's Lichens project does just that. Using his voice and a delay, he sets up elaborate soundscapes (similar to Frippertronics), then plays acoustic guitar on top that evokes outsider folkies like John Fahey and Robbie Basho. Neither approach is new, but in combination the effect is startling. "Vocals" or "voice" is a bit of a misnomer here: no words are uttered; the voice is simply a tone-generating device used to set up a series of drones that interact microtonally, creating additional dissonances and sounds. The pieces unfold slowly, allowing the loops to set a mood until the guitar enters. However, the loops are much more than a mere backdrop for the guitar; they're at least as integral to the overall sound and perhaps more so. These are one-take, no-overdub improvisations, but the elegant guitar playing is anything but noodling. There are melodies and recurring motifs that sound much more like compositions than improvisations. Lowe also brings surprising variety to the formula, utilizing melodic vocal fragments (as opposed to straight drones) in the soundscape on "Shoreline Scoring" and shifting gears a bit on "You Are Excrement, You Can Turn Yourself into Gold" by adding a bit of delay to the guitar for the final movement while the vocals fade out. The Psychic Nature of Being is an odd combination of moody and relaxing, but is ultimately a very rewarding listen.
Kranky link: http://www.kranky.net/
Kranky Lichens link: http://www.kranky.net/artists/lichens.html
Kranky The Psychic Nature of Being link:http://www.brainwashed.com/common/htdocs/discog/krank086.html
Toen viel de duisternis met het donkere Daghraven met het album #1. En de uitgebreide review van Erik Vandamme halen we er even bij (http://www.snoozecontrol.be/reviews/5493/)
Kevin Imbrechts blijft verrassend uit de hoek komen. Vorig jaar nog met de geweldige #1 van zijn project Illuminine. Maar ook in het verleden met Mosquito. En nu brengt hij via het label Consouling sounds weer iets heel anders uit. Onder de naam Daghraven begaat hij donkere Ambient en drone wegen, om ons in een diepe tot duistere trance te doen belanden. #1 - de titel gebruikte hij ook voor zijn project Illuminine - doet ons als luisteraar zweven, boven donkere wolken naar verre oorden. We gaven deze plaat enkele luisterbeurten en voelden een bedwelmende greep ons de keel dichtknijpen. Telkens opnieuw.Al vlug worden vergelijkingen gemaakt met Illuminine, want die gelijkenissen zijn er inderdaad als we de eerste song, Hoort de Engelen Wenen beluisteren. Dezelfde intensiviteit wordt ook nu naar voor gebracht bij Daghraven. Echter lijkt alles meer omgeven door een eerder dreigende, angstaanjagende atmosfeer. En daar ligt het grote verschil met het eerder genoemd project. De eerste song voelt aan als een ijzingwekkende klauw die je de strot dicht knijpt, tot je de adem is ontnomen. Maar dit is nog maar het begin van een donkere trip doorheen de meest angstaanjagende gedachten. Daar waar Illuminine ons hart verwarmde met zelfs vreugdevolle klanken, lijkt Daghraven wel de eerder duistere tweelingbroer die ons in koude rillingen bezorgt, tot in angstzweet achterlaat.Ambient is een muziekgenre die me als het ware moet hypnotiseren, en naar een andere dimensie kunnen voeren. Dat is bij deze plaat van Daghraven alvast het geval. Al lijkt het landschap vooral dus te bestaan uit griezelig aanvoelende taferelen, zoals ook op de platenhoes te zien is. Twee gemaskerde kinderen aan een vervallen villa, laten vooral het verval zien van een succesvol verleden. Een soort spookachtige omgeving krijgen we voor onze ogen, waar demonen en andere geesten elk moment ons zullen meevoeren naar hun duistere en donkere onderwereld. Ook de rustgevende elementen van het ambient genre voelen we telkens opnieuw opduiken.De Admiraal heeft geschoten, De Tand Des tijds tot Ten Dans in Tranendal. Elke keer krijgen wee krop in de keel, en voelen koude rillingen over onze rug lopen. Het is alsof een onzichtbare hand plots onze schouder aanraakt, waarna het angstzweet ons uitbarst als wij onze demonen recht in de ogen kijken. Nee, dit is geen Ambient die gaat over rozengeur en maneschijn, maar net over de donkere gedachten in hart en ziel. Maar we raden vooral aan deze plaat in zijn geheel te beluisteren. Want het voelt aan als het vertellen van een verhaal met een intro, titel, tussenstuk en slot. Een slot van circa dertien minuten, puur angstaanjagend en griezelig genot. Genot in die zin, dat we tot een diepe waanzin worden gedreven, ons hart slaat sneller en sneller en we vrezen dat het einde nabij is. Om na het afsluiten van deze duistere trip, verweesd achter te blijven. Nog steeds in diezelfde donkere trance, lijkt het of we die demonen uit het verleden eindelijk hebben overwonnen.Daghraven heeft met #1 ons weer eens aangenaam kunnen verrassen. Deze keer door ons onder te dompelen in de meest duistere kant van onze ziel, en een trip aan te bieden die het midden weet te houden tussen complete waanzin en angstaanjagende trance. De hypnotiserende uitwerking van de muziek, vinden we dus ook terug in die toch wel heel integrerende platenhoes. Waarop we even terugkomen op de titelsong De Tand Des Tijds. Want we zien en horen dus, zoals we reeds aangaven, een verval van het verleden. De tand des tijds laat geen spaander geheel van wat ooit een rijk gevuld succesverhaal bleek te zijn. En laat een verloederde, armmoedige tot spookachtige indruk na. Het verval van wat ooit was is heel confronterend, en doet je een traan wegpinken, mijmerend over wat ooit was. Schoonheid vervaagd, wat overblijft is een donkere tot koude leegte. Maar deze #1 voelt eerder aan als een donker warme deken om dat verleden uiteindelijk een plaats te laten geven.
Discogs link: https://www.discogs.com/Daghraven-1/release/8189953
Spotify link: https://play.spotify.com/album/5KjkNtSAi0CceYZ5Vfbw7O
Op het Nederlandse Staalplaat verscheen een hele reeks albums met als titel Mort Aux Vaches (https://en.wikipedia.org/wiki/Mort_Aux_Vaches). Het zijn een soort alternatieve Peel Sessions die opgenomen werden in de VPRO studios. Contrastate is een van de artisten die zo'n Mort Aux Vaches album op hun naam hebben, is de tweede uit de reeks en werd uitgebracht in 1996. Het is één lange track die thuis zou horen in de Psychich TV stal: abstracte, experimentele soundscapes met daaroverheen spoken word. Beklijvend en intrigerend.
Staalplaat link: http://staalplaat.com/
Spotify link: https://play.spotify.com/album/7KQbW4gUrSFFU5Lu9w4wZa
Joost heeft voor de diashow van de diaclub van Ardooie die ergens in oktober zal doorgaan van een aantal foto's van zijn vader een reportage gemaakt over de abij van Fontenay-Marmagne in Frankrijk met zelfgemaakt muziek. Deze reportage werd bekeken. Om stil van te worden.
Daarna kwamen een drietal track die gebruikt zullen worden als achtergrondmuziek tijdens de Bevlogen tentoonstelling in september 2016 te Gent. Informatie hierover op onderstaande afbeeldingen. Tijdens de vernissage zal Cycles Of Moebius een unieke live set brengen! Allen daarheen!
Daarna vertelde Joost ook dat hij bezig was met een nieuw project dat gebaseerd is op de 5 ritmes van Gabrielle Roth. De vijf ritmes zijn vloeiend, staccato, chaos, lyrisch en stilte. De eerste track was er al en een prototype en beluisterd: dansbare tribale folk. Dit project zal, eenmaal gerealiseerd, hoogstwaarschijnlijk onder de naam Jovica Storer uitgebracht worden en de werktitel is momenteel Celebrate Life.
Info over 5 ritmes: http://www.5rhythms.com/ of https://nl.wikipedia.org/wiki/Gabrielle_Roth
Omdat het voor Peter de eerste KQC was en hij nog niet vertrouwd was met het eigen werk van Joost en Pieter werd ook nog even geluisterd naar de eerste track van het RGBW project van Cycles Of Moebius. Een review hiervan van een iemand aan de andere kant van deze planeet:
Belgian label Colours is a collective of ambient electronic artists running a small, virtual enclave for like-minded practitioners of fine sonic art. Cycles of Moebius obviously embrace a pretty committed and focused work ethic; their debut, a massive four CDR work called RGBW, plays like a compendium of electronic music’s rich heritage from the 70s onwards. CoM comprise a duo of enterprising synth boffins who not only lovingly embrace the potent tempos beloved of so many classic ambient purveyors, but do so without the slightest bit of pretension or irony; electronic music, plain and simple, indulging in styles past minus categorical baggage, erected with clean hands and composure.Encompassing individual tracks, mini-suites, and suites, often blending tracks together into a unified whole, RGBW has it all in one massive package: post-Namlook ambient, widescreen cinematic atmospherics, Berlin School-inflected sequencer riffing, nostalgic 90s beatstuff, and just about every sub-genre you can pack in-between. Throughout the journey, many delights await, such as the various “Cycle” tracks, both in their numbered and ‘re’-cycled forms, spin colorful threads of analog and digital gossamer into tapestries of engaging rhythmic patterns and deep-space calisthenics. Nearly four hours of music herein, and not a duff note in the bunch.
Bandcamp link voor G: https://cyclesofmoebius.bandcamp.com/album/rgbw-second-cycle-g
Tenslotte werden nog 2 tracks van het nog niet uitgebrachte Otto van Sjoko beluisterd. Weirde dansbeukers... Otto moet ooit de opvolger van Elmo worden (http://www.deejay.de/TS003_-_Sjoko_-_Elmo_-_12inch__122800)
Dan kwam er nog een ontdekking: Steve Brand is een Amerikaan waarvan we het volgende kunnen lezen op Discogs:
A lifelong artist and musician, based in Roeland Park, Kansas, USA, Steve Brand originally recorded and released in the experimental realm under the name “Augur,” with more than 20 limited edition releases on various independent labels. In 2003, Steve began creating in the “ambient” genre under his own name. He describes this change in moniker and musical expression as “Part of the process of moving out of my head and more into my heart.” Since then, Brand has issued a number of self-released disks, as well as a number of solo and collaborative releases on the esteemed U.S. labels, Hypnos and AtmoWorks, and the Italian label, Afe. Most recently on Relaxed Machinery and his own label, Pioneer Light Music.
Augur is ons compleet onbekend en Steve Brand evenzeer. Maar nu niet meer. Steve maakt heel goede ambient in de traditie van Steve Roach en Amir Baghiri, maar dan met een eigen touch, die je moeilijk kunt beschrijven, maar die je wel hoort. Zeeeer goede ambient die we warm aanbevelen!
We beluisterden het album Our True Nature uit 2012.
Spotify link: https://play.spotify.com/album/5SP0dgneQ7K0TcoPTbpEwA
De klassieker van vanvond staat op naam van het trio Boris Blank, Carlos Peron en Dieter Meier. Onder de naam Yello brachten ze vanaf de jaren 80 weirde elektronische dansmuziek uit en waren ware pioniers: ze maakten techno en trance lang voordat die termen bestonden. We kozen hun debuut album Solid Pleasure dat dateert uit 1980.
Discogs link: https://www.discogs.com/Yello-Solid-Pleasure/master/35165
Spotify link: https://play.spotify.com/album/7HQSerWzaqtCRsaaMG3unZ
De volgend kreun zal doorgaan op woensdagavond 5 oktober en zal volledig gewijd zijn aan het getal 23.
