zondag 19 juni 2016

KQC 21 - 2 juni 2016

Op donderdagavond 2 juni werd er weer eens lustig op los gekreund:

Het weekend ervoor, nl. op 28 en 29 mei was RSL JAZZ 2016 doorgegaan en we waren van de partij. We startten deze luisteravond met een aantal highlights van dit schitterende festivalleke dat dit jaar op de kop van de vaart in en naast de oude Hanekop gebouwen doorging (http://www.roeselarejazzfestival.be/)

Zondagnamiddag speelden Tuur Florizoone(accordeon), Eric Vloeimans(trompet) een ronduit schitterende set. België-Nederland, maar dan anders. De Nederlandse trompettist Eric Vloeimans raakte vooral bekend met zijn akoestische band Fugimundi en het elektrische Gatecrash. Daarnaast waagt hij zich ook graag aan boeiende randprojecten. Nadat hij enkele opnames van de Belgische Tuur Florizoone hoorde, wist hij dat hij de juiste man had gevonden om een nieuwe uitdaging aan te gaan. Sinds de muziekscore voor de film ‘Aanrijding in Moskou’, is Tuur Florizoone toegetreden tot de galerij van accordeonisten waarmee zowat de hele Europese muziekscène mee wilt samen werken.
We beluisterden om nog een beetje uit te bollen van de vorige KQC die volledig aan soundtrakcs gewijd was een aantal tracks uit de soundtrack Aanrijding in Moscou van den Tuur en ook den Eric mocht niet ontbreken: hij speelt mee op het album Zapping van Furio di Castri.
Links voor Tuur Florizoone: Aanrijding in Moscou
https://aventuramusica.bandcamp.com/album/aanrijding-in-moscou
https://www.youtube.com/watch?v=JL-cp5tHVUw
https://www.youtube.com/watch?v=24UiUS_BkiU
https://www.youtube.com/watch?v=9d9OtxmSkpA
https://www.youtube.com/watch?v=-IDgvkg1Cf8

Links voor Furio di castri: Zapping
https://www.discogs.com/Furio-Di-Castri-Zapping/release/2387012
http://www.jazzitalia.net/recensioni/zapping.asp#.V1Ln7FWLSBY
http://www.allmusic.com/album/zapping-mw0001670728
https://www.womex.com/virtual/promo_music/furio_di_castri/zapping


Ook op zondagnamiddag speelden LABtrio. LABtrio (Lander - Anneleen - Bram) is samengesteld uit drie avontuurlijke musici met een verschillende persoonlijkheid. Hun muziek werkt verfrissend en evolueert constant. Met door urban styles beïnvloede jazzklanken, die flirten met underground, hip-hop en elektronische muziek, brengt dit trio naast eigen composities ook frisse versies van bekende jazznummers. LABtrio is opgericht in 2007 en heeft ondertussen een opmerkelijk muzikaal parcours afgelegd. Nog maar pas nadat ze opgericht werden, ontvingen ze de Dexia Classics (2008). In 2009 werden ze uitgeroepen tot beste groep op de Brusselse Jazz Marathon en op het Tremplin Jazz d’Avignon festival in 2011 wonnen ze zowel de jury- als de publieksprijs. Dankzij deze laatste prijs, mochten ze hun eerste album opnemen bij Studio la Buissone, Pernes-les fontaines in Frankerijk. Hun eerste album “Fluxus” werd uitgebracht in oktober 2013 (Outhere records) en wordt beschouwd als één van de beste cd’s van 2013. Begin dit jaar verscheen opvolger “The Howls Are Not What They Seem”. Lander Gyselinck (°1987) is een bekende artiest in de Belgische jazz en improvisatie scene. Hij haalde zijn masters diploma bij Stéphane Galland en Kris Defoort aan het Koninklijk Conservatorium van Brussel (BE) en won de prestigieuze Toots Thielemans Jazz Award. Hij studeerde aan de New School for Jazz and Contemporary Music (New York) met docenten als Dan Weiss, Reggie Workman en pendelt sindsdien tussen New York en Europa. Hij speelt in de band STUFF. (glitch-hip hop) en is lid van diverse andere bands, zoals het Kris Defoort Trio (jazz) en Ragini Trio (traditionele Indiase muziek). In de zomer van 2015 noemde Focus Knack als de beste drummer uit zijn generatie. Anneleen Boehme (°1989) is één van de zeldzame vrouwelijke contrabastalenten in België. Ze is klassiek geschoold en studeerde jazz bij Frans van der Hoeven op het conservatorium van Den Haag (NL) bij Hein van de Geyn. Ze studeerde ook aan het conservatorium van Antwerpen (BE) bij Nicolas Thys, waar ze in 2015 afstudeerde. Anneleen is vooral bekend als contrabassiste bij LABtrio, maar speelt ook samen met het Rob Banken Quartet en de jonge pianist Harrison Steingueldoir. Tenslotte richtte ze onlangs ook zelf haar eigen basquartet op. Bram De Looze (°1991) studeerde jazzpiano aan het Lemmens Instituut bij Ron Van Rossum, en verhuisde in 2012 naar New York om er -samen met Lander- les te volgen bij jazzlegendes als Reggie Workman, Marc Copland, Uri Caine, enz. Bram is momenteel lid van verschillene bands als Dr Hocevar Trio, Robin Verheyen Duo, De Looze / Machtel / De Waele, Sander De Winne Group en een nieuwe septet met Bram De Looze, Robin Verheyen, Bo van der Werf, Gebhard Ullmann, Lester St-Louis, Daniel Levin en Flin Van Hemmen.

De grote verrassing op zaterdag tijdens RSL JAZZ 2016 kwam van de schitterende solo act van
Guillaume Perret. Wat hij allemaal uit zijn sax haalde was ronduit fenomenaal.
Guillaume Perret & The Electrip Epic is een Franse jazz fusion band, opgericht in 2008. Het ging hard voor saxofonist Guillaume Perret, want In 2012 sleepte hij al een nominatie voor de “Victoires du Jazz” in de wacht. Perret houdt ervan nieuwe geluiden te ontdekken en ermee te experimenteren. Wawa-pedaal, distortion, elektrische effecten … het zijn maar enkele middelen waarmee Perret zijn notenuniversum verruimt. Zijn muziek valt dan ook moeilijk in een genre onder te brengen. Noem het liever een zintuigelijke ervaring. Maar als we dan toch een poging moeten doen dan houden we het op een mix van contemporary Jazz, funky grooves en screaming metal. Krachtig, kosmopolitisch, subtiel en charmerend. In het nieuwe album Free gaat Perret op zoek naar de essentie van zijn muziek. Opgevat als filmmuziek is Free een reis door diverse landschappen en emoties.
We beluisterden een aantal track van het magistrale Open Me. Dit is een album vol ronduit schitterende psychedelische fusion.
Links:

Tenslotte moet we ook nog aandacht besteden aan het buitenbeentje op het festival: Azure Mortal. Azure Mortal is een nieuw project van Dirk 'Buscemi' Swartenbroekx. Wat begon in 2011 als een avant-gardistisch elektronisch experiment voor het schrijven van soundtracks voor installaties, films en tentoonstellingen groeide intussen uit tot een volwaardig dark ambient project mét live band. Geïnspireerd door de muziek van Nurse With Wound, Throbbing Gristle, Ornette Coleman en Steve Reich verscheen in maart 2014 het mini-album The end of society, tevens de soundtrack bij het werk van beeldend kunstenaar Rudi Eurlings. Niet veel later volgde vinyl single 3 piano piece/The conversation naar aanleiding van Record Store Day 2014. Momenteel presenteren zij hun eerste Langspeler 'Duivels' (Consouling Sounds). Buscemi(turntables/electronica), Ben Van Camp(gitaar) , Dirk Jans(drums), Peter Verdonck(saxofoon), Ernst Löw(spoken word).
En dat was dan ook het album dat we beluisterden tijdens deze KQC avond. Het is een heel goede ambient CD met een duister kantje...
Links:

Dan werd het tijd voor andere koek, al waren we met Azure Mortal al aardig in de buurt van wat Kleistophobia met hun Cinematouraphic electronic music CD single brengt. Pats kreeg dit als extraatje toegestuurd bij een mailorder en het kleinood bevat zes korte elektro-akoestische schetsen die zo van een of andere soundtrack geplukt zouden kunnen zijn. Boeiende ambient met een donker kantje.
Links:

Dan was het de beurt aan Jacky 'bakerman' om ons te verassen met 2 CD's die produced werden door wijlen Peter Kuhlman aka Pete Namlook. Het eerste album heette Wandering Soul en is van Peter Kuhlman (Pete Namlook) & Alban Gerhardt (cello). Het tweede heet The Sunken Road en is van Peter Kuhlman & Juergen Rohberg & Lucia Menze. Beide albums zijn van heel hoge kwaliteit: ambient om U tegen te zeggen. Hieruit blijkt nog maar eens dat Peter veel te vroeg gestorven is.
Wandering Soul links:

Op Planet Mu verscheen in 2008 van Sunken Foal het album Fallen Arches. Mooie electronica met a touch of glitch & leftfield. Bij Boomkat kun je hierover het volgende lezen:
Sunken Foal is a project fronted by Dublin producer Duncan Murphy, who surrounds himself with a supporting cast of collaborators and additional musicians, all helping to forge a compelling hour's worth of guitar-driven electronics. Although the press blurb would bill Murphy as an Irish Fennesz, such claims are largely without foundation and these pieces have more in common than conventional song structure than anything the Austrian guitar/laptop maven has ever released. Opener 'Dutch Elm' is a decent enough showing, bringing together hushed vocals, acoustic guitar and piano for a sedate five minute meander. 'Cash Poor' continues in this sort of vein, bringing to mind Colleen in its elegant confluence of shambling instrumentation. Of course this wouldn't be Planet Mu without a few choppy beat details circulating, and sure enough 'A Bear In The Hermitage' (that would have livened up Russian Ark no end) and 'Rikkic' both fit that bill, serving up bristling electronic rhythm sections, but it's the compositions that follow the same sort of blueprint as 'Can't F*ck The Moonlight' (blissfully unrelated to the similarly titled Leann Rimes top 40 troubler) whose poly-instrumental strangeness proves the biggest draw.

Cycles of Moebius zullen dit jaar weer van de partij zijn op de volgende tentoonstelling van Opinions Of Art, waarvan de vernissage met live-act van het duo Jovica Storer - Lounasan zal doorgaan op 17 september. Als voorsmaakje werd er genoten van een paar schetsen die als achter- of voorgrond zullen fungeren... het thema deze keer is "Bevlogen"... meer hierover later nog.

The Dead Sea van Xela is "A blood drenched voyage into the realms of experimental psychedelic noise with your spirit guide". Elektro-akoestische beklijvende weird ambient die niet mag ontbreken in deze Kreun tussen Quark en Cluster...
Op allmusic lezen we het volgende over dit album:
Inspired by sources as varied as Goblin's scores for Dario Argento's gory classics to Wolf Eyes' unearthly electronic noise, Xela's The Dead Sea is a concept album about a sea voyage overtaken by zombies. Stories like this don't usually end well, and neither does this one; doom is telegraphed with every track, from "The Gate" -- which begins the album with droning strings that give off vibrations of dread like heat shimmer -- to the chilling finale, "Briefly Seen." Often, the album feels like a field recording of rusty chains, ill winds, and lost souls. Though The Dead Sea is far darker than Tangled Wool or For Frosty Mornings and Summer Nights, it shares Xela's attention to mood and sonic detail, teeming with writhing textures and percussion and haunting melodies that occasionally bob to the surface. Decaying sea shanties like "Creeping Flesh" and "A Floating Procession" would almost be jaunty, were it not for the unsettlingly deep basslines that shadow them. Even the prettiest tracks, such as the acoustic guitar-based "Linseed" and "Drunk on Salt Water," boast enough creepy, half-heard moments that they don't offer respite from the itchy, insectoid noise of "Wet Bones" and "Sinking Cadavers"' icy electronics, both of which evoke the zombies' slow but inevitable approach. It all culminates on the outstanding "Humid at Dusk," an eerie folk-noise battle between maritime acoustics and undead electronics. Ultimately, The Dead Sea is more spooky than terrifying; after all the buildup, some more intense scares would've been satisfying. Still, the album does a remarkably good job of conjuring up extremely vivid, ghastly images (like the one on its brilliant album artwork) and making you look around every once in a while to make sure everything is all right. Bleak, beautiful, and fascinating, this is Xela's most ambitious and accomplished work yet.

De post rockende drones Godspeed You! Black Emperor kwamen reeds aan bod in een eerdere Kreun, maar hun nieuwe album Asunder, Sweer And Other Distress (2015) moest er toch van komen. Ze moeten maar niet zo goed zijn, dus we moeten ze spelen... tis hun eigen schuld.
'Asunder, Sweet And Other Distress' finds Godspeed in top form; a sterling celebration of the band's awesome dialectic, where composition, emotion and 'note-choice' is inextricable from an exacting focus on tone, timbre, resonance and the sheer materiality of sound. 
Links:


Een uitstapje naar Finland waar Ektroverde in met het album Pingvin een statement deed. Een originele mix die doet denken aan de Doors met een Theremin erbij en geteleporteerd naar de jaren negentig. Van deze soort maken ze er te weinig.
Links:

Dan was het plots al weer vrij laat en werd het tijd voor de klassiekers. Jullie lezen het goed klassiekers met een S op het einde, 2 klassiekers in plaats van ééntje.
De eerste klassieker kwam van Pere Ubu en betrof hun debuut album The Modern Dance (1978). Een weird album van een al even weirde band die na 40 jaar nog altijd actief blijkt te zijn en nog geen milimeter afgeweken zijn van het genre dat ze 40 jaar geleden speelden. Weirde new wave punk met nen heel serieuzen hoek eraf. De wacko stem van David Thomas is iets heel speciaal en je bent er voor of ertegen. Het blijft een feit dat deze muziek je niet onbewogen laat.
Links:

De tweede klassieker van deze KQC was het eerste album van This Mortal Coil: It’ll end in tears. Verschenen in 1984 bevat het allemaal covers van oude tracks gespeeld door artisten die in die tijd getekend hadden bij het 4AD label. Hemels mooie tracks. Kippevelmuziek...
Links:

Op naar de volgende KQC, die zal doorgaan voortaan op woensdagavond. De eerstvolgende keer op woensdagavond 3 augustus. Intersse om er ook bij te zijn? Email joost(punt)carpentier(apestaartje)gmail(punt)com.