Voor een beperkt publiek, Eric en mezelf, maar daardoor niet minder interessant en leerrijk. Oordeel zelf maar:
* In 1975 werd op ECM Arbout Zena van Keith Jarret uitgebracht. Naast Keith zijn ook Jan Barbarek op sax en Charlie Haden op bass te horen alsook het Stuttgart Radio Symphony Orchestra gedirigeerd door Mladen Gutesha. 3 mooie, traag voortkabbelende, meditatieve, vaag neo-klassieke tracks.
Integraal te beluisteren via YouTube:
http://www.youtube.com/watch?v=R_Qt69L-GrQ
http://www.youtube.com/watch?v=UIauI5JOLdQ
http://www.youtube.com/watch?v=z4wRvUcaGgE
* Klaus Doldingers "Passport To Morocco" was daarna aan de beurt. Hieronder een op het net teruggevonde bespreking (http://www.gekkobeat.com/GKInfo_Passport_engl.pdf):
Morocco is a source of inspiration. For example: Taking a taxi during their latest visit to Marrakech Klaus Doldinger and his wife were not driven to their hotel as requested, but were brought to the Djemaa de Fna (Place of the Beheaded) in the city centre - where they were informed that they would soon be picked up. In a few minutes a young man with a handcart showed up and loaded the luggage and then lead the couple for a good 15 minutes through the crowded alleys of the Medina until the little procession finally reached the Riyad el Cadi via an inconspicuous side door. And as so often happens in this country, the guest from faraway was astounded. For amidst the impassable confines of the old city a wonderful Oriental courtyard opened up, a dreamlike space that had grown historically and that made one forget that this was actually "only" a hotel. Klaus Doldinger was so overcome by this magical place that he dedicated a song to it. One of ten to be found on his new album "Passport To Morocco". However, the history of this production began much earlier, to be precise in 1964, as Doldinger explains: "At that time I undertook a big tour of the Near East with my quartet, Ingfried Hoffmann, Klaus Weiss and Helmut Kandelberger, sponsered by the Goethe Institute. The main part of the trip was in Morocco, which deeply impresssed me because it seemed to be the most liberal country that we visited. The people were very friendly and so open for us and our music that it has remained in my memory." He continues to rave and tells about his impressions of this first trip that took place when it was an unusual experience to stroll across an Oriental bazar, eat couscous with lamb and to listen
in the background to musicians who cultivated a completely different sort of entertainment than one was familiar with in Europe. "I was fascinated by these impressions and looking back I think that this trip also made a mark on me musically. In any case strong memories remained and I came up with the idea of returning after so many years to see if my positive impression would be confimed. And that is exactly what happened". A concrete musical project quickly developed from the trip. Klaus Doldinger contacted one of the best experts on the world of contemporary Moroccan music: Majid Bekkas from Sale, a virtuoso of the camelhair bass, the Guembri, singer and lecturer for string instruments at the Conservatory in Rabat, and an absolute insider on the local scene.Equally familiar with local styles and with European jazz, Bekkas has already worked with Louis Sclavis and Archie Shepp.
The cultural traveler from Germany joined him on his tour last year, once again supported by the Goethe Institute. Bekkas was to become Doldinger's link to the country and appears on both live recordings on the album, as well as on one of the studio tracks, the traditionally inspired "Merhba". Also joining the production were two Moroccan musicians who live in Germany: the percussionist, singer and Guembrist Rhani Krija, as well as the percussionist, singer and mandole player Momo Djender. Both decisively participated in turning the original plan of a creative post-production project into an extraordinary album that is easily one of the most exciting Passport recordings in the more than 30-year history of the group.
Except for two traditionals, "Merhba" and "Barma Sussandi", and a co-compositon with Momo Djender and Rhani Krija, "Zidane", all of the pieces were written by Klaus Doldinger. Besides saxophones and clarinet he also plays a bamboo flute (on "Riyad el Cadi" - the flute had reposed in his collection of instruments until finding use to enhance the Oriental flair.) The live sound of the production, that was recorded in a Munich studio, is reminiscent of the acoustic sound of Passport's creative fusion years. Klaus Doldinger even allowed himself a bit of nostalgia by integrating "Sahara Sketches" in the album, a track that he wrote in the mid-Sixties while under the impression of his first trip to the Near East.At first glance it is remarkable that the Moroccan and jazz styles complement each other so well. In the artist's perspective, this was a homogenous and simple combination, as Doldinger explains: "It is mainly Gnawa music in which I see a strong connection with jazz, as well as to Irish folk music, by the way. It is melodic music, that for example in the piece "Merhba" has an obvious connection to our own notion of sound. And one shouldn't forget that there were always close cultural ties to Europe due to the proximity of Spain. If we take the mediaeval Gregorian structure and its sound we recognise a connection to the music that exists today in Morocco." Doldinger and his band try out these points of contact and overlapping with as much pleasure as they ocassionally ignite a volcano of fusion. None of which disturbs the flow of the album.
"Passport to Morocco" is a dynamic and unusual album, not only in Klaus Doldinger's discography, but also in the international jazz scene. And it comes at a special time. On the one hand, Germany's most successful jazz musician celebrates his 70th birthday on May 12 and on the other Passport celebrates its 35th anniversary on stage.The fact that this album comes at just this time is something that Doldinger sees as a signal: From the very beginning his music has brought different cultures together. In times when the differences between the Orient and Occident are being emphasized around the world, it is significant to show these can also be so carefee and entertaining.
Fragmenten op youtube:
* Yusef Lateef was op 19 december nog onder ons. Ondertussen is hij kort daarna op 23 december overleden. Een boegbeeld van de jazz, de we zullen missen. Meer info op deze wikipage: http://en.wikipedia.org/wiki/Yusef_Lateef en ook hier: http://www.yuseflateef.com/. Wat mij vooral aanspreekt is de Oosterse stempel die vaak te horen is in zijn werk...
We beluisterden de eerste tracks van Eastern Sent uit 1961. Ook op YouTube te vinden en wel hier:
Album info: http://en.wikipedia.org/wiki/Eastern_Sounds
* "Out of the Night" is een fantastisch album van landgenoot Chris Joris. Tracks 7, 8 en 9 passeren de revue en zijn voor mij een ware revelatie: sublieme berimbau improvisaties bovenop aan Gavin Bryars doen denkende strings (zie verderop in dit verslag) in het bij momenten lugubere "June 25", gevolgd door meer klassieke jazz in "I heard a Milonga" en tenslotte het van percussie doordrongen "Kobiye". Zondermeer een hoogtepunt van de avond. Info: http://en.wikipedia.org/wiki/Chris_Joris, http://www.allmusic.com/artist/chris-joris-mn0000775653 en http://www.discogs.com/Chris-Joris-Experience-Out-Of-The-Night/release/4298932.
* Ik schreef het hierboven al: de strings in het nummer "June 25" van Chris Joris deden me denken aan "The sinking of the Titanic" van Gavin Bryars dat destijds (in 1975) op het Obscure label verscheen van Brian Eno. De B-kant van die plaat was het nummer "Jesus Blood never failed me yet". Ik heb daarvan een 74 minuten durende versie op CD. We beluisteren een deeltje: hemels mooie melancholie! Tom Waits doet ook mee op de CD versie...
Een paar links:
Het verhaal achter het nummer: http://www.gavinbryars.com/Pages/jesus_blood_never_failed_m.html
* Liefhebbers van wereldmuziek die ook graag blues horen, kan ik de 3 dubbele CD's Desert Blues vol. 1, 2 en 3 sterk aanbevelen. Daterend uit het laatste decennium van de 20e tot het eerste decennium van de 21e eeuw zijn het stuk voor stuk mooie compilaties met zowel bekendere als minder bekende namen. We beluistereden volgende tracks:
- Cheb Mami: Trab
- Minia: Nahawa Doumbia
- Hassan Hakmoun & Adam Rudolph: Ma'Bud Allah
- Dimi Mint Abba: Ashabab Yidie Shabab Aldual
Links:
* Robbie Robertson is vooral bekend als lead guitarist bij The Band van Bob Dylan, maar heeft ook heel wat solo werk gecreëerd, waarbij hij zich vaak door Native American muziek laat inspireren. We beluisteren tracks 1, 9 en 10 van het album "Contact From The Underworld of Redboy" uit 1998.Trip Hop is niet ver weg in deze tracks...
Links:
* Bang on a Can All-Stars is een neo-klassiek ensemble uit New York City dat ons sinds 1987 regelmatig verrast met nieuw en ouder werk. We beluisteren 2 heel diverse tracks:
- "Show Him Some Lub" uit het album "A Ballad for Many", een album dat samen met Don Byron gemaakt werd (http://bangonacan.org/store/music/a_ballad_for_many) en balanceert tussen neo-klassiek en free jazz.
- "Hsaing Kyaik De Maung" uit het album "Bang on a Can meets Kyaw Kyaw Naing". Kyaw Kyaw Naing is een meester in het bespelen van de Pat Waing, een percussie-instrument dat bestaat uit 21 gestemde drums. Hij is afkomstig van Burma. Je raad het al: dit klinkt heel oriëntaals... link: http://bangonacan.org/store/music/bang_on_a_can_meets_kyaw_kyaw_naing
* Een paar jaar geleden maakte ik een huisconcert mee van cellist Wouter Vercruyse (http://www.woutervercruysse.com/) waarop hij zijn CD Nightbird (http://www.woutervercruysse.com/cd-nightbird.html), waarop hij werk van Armand Coeck brengt, bracht. Het werd een adembenemend concert en Eric en mezelf konden de smaak nog eens proeven door te luisteren naar een paar tracks. Dit CD-tje hoort in ieders collectie te staan. Een parel van eigen bodem!
* Duke Ellington kon niet ontbreken op onze eerste kreun volledig gewijd aan jazz, world en blues: uit het album "Live at Newport" beluisteren we zijn spetterende never ending solo in het nummer "Diminuendo & Crescendo in Blue".
* David Sylvain is bekend als zanger van Japan en zijn bekendste solo album Brilliant Trees. Dat hij ook naast de schreve kan wandelen bewees de track Plight op de bonus CD van Camphor. Gemaakt samen met Holger Czukay...
Dit is neo-klassieke ambient met een hoek af... hoogstaand!
Luisteren kan hier: http://www.youtube.com/watch?v=5M_64-a-wiE
* Klassieker van de avond werd tenslotte Art Blakey met "The Jazz Meesengers". Integraal te beluisteren op YouTube: http://www.youtube.com/watch?v=4qTE8m4retU.
![The Jazz Messengers [Columbia]](http://cps-static.rovicorp.com/3/JPG_400/MI0001/960/MI0001960491.jpg?partner=allrovi.com "click to embiggen")
Commentaren:
Over Art Blakey zelf:
En toen was het gedaan. Binnen 6 maanden zal de tweede akoestische kreun de wereld in gestuurd worden. Tussenin zijn er nog 2 elektronische: een quark en een cluster...
